Met bakken kwam het hemelwater vrijdag-middag uit de lucht, bij de zeedijk op Zwarte Haan. Op het moment dat Sytse Keizer en zijn zoon Remco het monument ter nagedachtenis van de in 2008 overleden Anita Andriesen wilden onthullen, stortte een hoosbui uit over Zwarte Haan, '"t begin fan de wereld". De klamme kou vormde een mooi contrast met binnen in restaurant, waar de herinneringen aan ‘t Bildts Roasy zonder uitzondering warm en gloedvol waren.

Door Gerard de Jong

"Wij binne hier om 'n belofte in te lossen. De onthulling fan 'n monumint foor Anita Andriesen, ‘n trefplak op 't plak der't se sels soa graag kwam," zei burgemeester Gerrit Krol vrijdagmiddag in restaurant De Zwarte Haan. Hij karakteriseerde de in 2008 overleden gedeputeerde en "Bildts Roasy" Anita Andriesen als een groot mens en groot bestuurder, die veel voor het Bildt en de provincie heeft betekend. "Anita kwam met 't provinsjale streekplan, 'Om de kwaliteit fan de romte'. Wonen Noordwest Friesland siet dat plan as een fan de groatste süksesfaktoren in 't festigingsklimaat hier op 't Bildt."

Daar wilden provincie en gemeente bij stilstaan, door een blijvende herinnering aan Andriesen te plaatsen. Het werden twee zeven meter lange zitbanken, boven op de zeedijk. Vanaf een kijkt men uit over het Wad, vanaf de ander over het land. Anita's land, het Bildt.

Architect Gunnar Daan ontwierp belangeloos het monument. Daan noemde Andriesen vrijdag "een grande dame", met een groot hart voor dat fascinerende landschap. "Samen met mijn vrouw maakte ik onlangs een wandeling langs de dijk. We zagen een oude boer de dijk beklimmen. Hij woonde al 70 jaar bij zijn moeder aan de voet van de dijk, en ging elke dag even over de zeedijk kijken. Ik denk dat veel Noorderlingen dat gevoel, die behoefte, wel herkennen. 'Even oer de dyk sjen.' Dat werd het thema van dit monument."

Daan maakte tegelijkertijd een eind aan de vele storende elementen aan de voet van de dijk bij Zwarte Haan. De Slikwerker heeft daar jaren moeten neerkijken op bordjes, brievenbussen, vuilnisbakken. Daan hield een grote schoonmaak, en creëerde een centrale 'toegangspoort' tot de zeedijk, bestaande uit twee grijze zuilen. Hij zei te hopen dat velen de gang door die poort zullen maken. "We zitten op het bankje om die kwaliteit fan de ruimte te beleven. Ik hoop dat u regelmatig even 'oer de dyk sjen komt'."

Eenmaal buiten regent het enorm, "'t Regent kninehokken," zegt een van de aanwezigen, en dat is niets teveel gezegd. De ene helft van de aanwezigen kruipt bij de andere - met paraplu uitgeruste - helft om te schuilen. Nadat Sytse en Remco de plaquette op een van de stenen zuilen onthuld hebben spoedt iedereen weer naar binnen, waar het behaaglijk is, en de herinneringen aan Anita warm. De inwijding van de twee banken wordt vanwege het weer overgeslagen. En ze zou er zelf ook wel eens de hand in kunnen hebben gehad: "Dut het Anita soa regeld," zegt Sytse Keizer, "'t Momint blyft je nou altyd bij. En soa komme wy allegaar hooplik nag 's werom om 't plakkaat 's goed te lezen."