Ze wil en kan chirurg worden. Haar laagste rapportcijfer is een zeven. Sahar rekent nu nergens op. Ze wacht op de beslissing van asielminister Gerd Leers, die in januari bepaalt of ze na tien jaar in Nederland terug moet naar Afghanistan.

SUZANNE VAN DER HORST

Op het Stedelijk Gymnasium in Leeuwarden maken de leerlingen deze week proefwerken. Voor veel van hen is het een belangrijke periode.

Sahar uit Sint Annaparochie zit in het tweede jaar en loopt met haar lange zwarte haar, hippe bontlaarzen, spijkerbroek, jurkje, zwarte jasje en talloze armbanden om haar polsen tussen de andere leerlingen. Ze komt schuchter over, maar leeft ook al een tijd in onzekerheid.

Sahar is in afwachting van het besluit of ze haar leven hier in Nederland kan voortzetten of terug moet naar een land dat haar geheel onbekend is. "Ik weet niet veel van Afghanistan, ik heb er geen herinneringen aan. Maar ik weet wel dat mijn vrijheid me daar wordt afgenomen. Ik kan er niet de dingen doen en zeggen die ik hier kan."

Samen met haar ouders en broers kwam Sahar op driejarige leeftijd naar Nederland. Afghanistan kent ze van verhalen uit de media. Er is geen contact met familie in haar geboorteland, ze weet überhaupt niet of ze daar familie heeft. Haar tante woont in

Amsterdam, die heeft wel een verblijfsvergunning. Ze gaat in de kerstvakantie naar haar toe.

Ze noemt zichzelf het grootste slachtoffer binnen het gezin. Haar broers hebben in Afghanistan meer mogelijkheden. "Meisjes van mijn leeftijd worden in Afghanistan uitgehuwelijkt. Mijn ouders zouden daar nooit aan meewerken maar het komt regelmatig voor dat andere, machtige mensen het besluiten en je simpelweg komen ophalen. Daar zouden mijn ouders dan niets tegen kunnen inbrengen."

Thuis in het asielzoekerscentrum is de sfeer somber, vertelt Sahar. Haar ouders zijn erg gespannen over de laatste ontwikkelingen rondom hun verblijfsstatus. Ze vinden het moeilijk om over te praten. Broer Nawid (16) zondert zich af. Broertje Nawab (11) staat er nog niet zo bij stil. Sahar zoekt zelf vooral afleiding maar 's nachts komen de nachtmerries.

Sahar houdt haar antwoorden kort. Ze wil helemaal niet over een eventuele toekomst in Afghanistan nadenken. "Maar wanneer ik 's avonds in bed lig, komt het allemaal boven en houdt het me wakker." Op school probeert ze bij te blijven, ondanks alle belangstelling van de media. "Het is druk, maar ik heb het er wel voor over. Ik hoop dat het de minister op andere gedachten brengt."

Sahar was verrast door het besluit van de IND om haar gezin uit te zetten. "Veel andere families uit Afghanistan die in dezelfde periode als wij naar Nederland kwamen, hebben een verblijfsvergunning gekregen. Ik hoopte dat dit ook voor ons zou gelden. Ik snap niet waarom het voor ons wel veilig zou zijn om terug naar Afghanistan te gaan."

Minister Leers heeft gezegd dat de familie niet te veel hoop moet hebben nu het besluit is uitgesteld tot half januari. Sahar is bang, maar geeft niet op. "Ik kan alleen maar hopen dat ik hier een toekomst heb."