De Syrische vluchteling Ahmad Aboud uit Sint Annaparochie verloor zijn ouders, broers en zus bij de verwoestende aardbevingen in februari vorig jaar in Syrië en Turkije. "Ik mis ze heel erg. Niemand kan de plaats van die familieleden innemen."

Tekst Abbas Nashab

De familie Aboud vluchtte eerder vanuit Syrië naar Jordanië en vervolgens naar Turkije. "Maar het leven was in Turkije niet meer leefbaar door discriminatie en de aanscherping van de wetten tegen vluchtelingen", vertelt Ahmad (23). "Daarom besloten mijn minderjarige broer Noor en ik te vluchten.” In december 2022 arriveerde Ahmad samen met zijn jongere broer Noor in Nederland. Het doel van de broers was de hele familie in de toekomst te herenigen.

Vluchten was niet gemakkelijk. In eerste instantie leenden ze duizenden euro’s om over land te reizen. "Op weg naar Nederland werden we beroofd en opgelicht door smokkelaars", zegt Ahmad. "We streefden ernaar om in een veilig land te leven en onze eigen zaken te beginnen." Maar wat Ahmad niet had verwacht, was dat een verwoestende aardbeving Turkije zou treffen en dat zijn familieleden zouden omkomen.

"Het lot veranderde alles. Het enige waar ik nu aan denk, is het zo snel mogelijk terugbetalen van schulden die ik nog heb bij mijn familie. Mijn ouders hebben mij ook altijd geleerd dat het beter is om geen schulden te hebben.” Noor en Ahmad wonen in het azc Sint Annaparochie, samen met hun oudere broer Amjad (26) die de aardbeving overleefde.

Ahmad vindt het moeilijk om over pijnlijke herinneringen te praten, maar wil tegelijkertijd wel de overleden familieleden herdenken. Hij bladert door de foto’s op zijn mobiel. Laat het groene flatgebouw met vijf verdiepingen zien in de Turkse stad Antakya, waar de familie woonde. "Ze woonden op de tweede verdieping."

Ahmad toont foto’s van de puinhopen na de aardbeving: "Kijk, het gebouw werd volledig verwoest en niemand kwam er levend uit, behalve mijn grote broer Amjad, een Turkse man en een oude dame die vastzat in de lift."

Hun moeder was de eerste die de aardbeving voelde, maar haar instinct stond haar niet toe om weg te rennen en haar man en kinderen achter te laten. Amjad: "We sliepen en mijn moeder maakte ons wakker en vertelde ons dat er een aardbeving was. We dachten dat het een milde aardbeving was, zoals wel vaker, die snel voorbij zou zijn."

In een oogwenk gebeurde het. "Plotseling werd de aardbeving heviger en stortte het gebouw in. Ik voelde dat er iets op mijn hoofd was gevallen. Mijn jongere broer zat naast me en de rest van de familie stond een paar meter van me af."

Amjad had nooit gedacht dat zijn familieleden op zo’n gruwelijke manier zouden sterven. Hij stond letterlijk naast hen, maar hij kon niets doen. "Mijn broer bleef ongeveer 5 minuten in leven, daarna voelde ik dat hij stierf.”

Op de vierde dag na de aardbeving konden reddingsteams Amjad uit het puin halen en naar een ziekenhuis in Adana brengen. Toen kon hij zijn broers in Nederland laten weten dat hij gered was. "Op dat moment had ik goede hoop dat de rest van mijn familieleden nog in leven zou zijn", zegt Ahmad.

Amjad vertelt over hoe hij onder het puin lag. "Ik had zoveel pijn, en vroeg me af of ik er levend uit zou komen. Ik bleef de hele tijd wakker", herinnert hij zich, "maar ook viel ik steeds weer flauw. Ik weet nog dat ik intense dorst had. Mijn lippen waren uitgedroogd."

Nadat zijn wonden verbonden waren, ging hij de volgende dag al terug naar de locatie van het appartement. Steunend op een karretje, om de rest van zijn familieleden te zoeken. Amjad: "Mijn rechterbeen was bijna verlamd, maar ik kon met de hulp van mensen de plaats bereiken." Op de tweede dag werd zijn jongere broer onder het puin weggehaald. "Daarna heb ik hem begraven."

TELEFOONS GESTOLEN

Dieven doorzochten de puinhopen en stalen de telefoons van de slachtoffers. Ahmad: "Ik probeerde mijn familie te bellen en soms nam een vreemde op. Dan vertelde ik hem bijvoorbeeld dat dit de telefoon van mijn broer was. Probeerde ik het later nog eens, dan kreeg ik ineens geen verbinding meer. De sim-kaart was eruit getrokken.”

Pas op de negende dag werden de lichamen van de andere gezinsleden gevonden en geborgen. Daarna woonde Amjad enkele maanden zonder hulp in een tent, maar gelukkig kreeg hij steun van Ahmad. "Ik heb een geldbedrag geleend en naar mijn broer gestuurd", vertelt die. "Net als veel andere Syriërs ontving hij namelijk geen hulp of compensatie, ondanks hulpacties die bijvoorbeeld in Nederland waren opgezet."

"De Turkse autoriteiten beloofden de slachtoffers financieel te ondersteunen. Wij hebben een advocaat in de arm moeten nemen om ons daarbij te helpen, maar het mocht niet baten. We hebben tot nu toe niets ontvangen.’’

Ahmad is dankbaar voor zijn verblijfsvergunning en de hereniging met zijn broer Amjad enkele maanden na de ramp. "Ik bedank iedereen die met ons meeleefde.”

Bron: Leeuwarder Courant