't Kiky sil om 1948/1949 hine nommen weze, in 'n fotosaak in Luwt. Nag foor de pasfotohokkys en selfys waar dat al 'n ding: met je bêste fryndin op de foto. Ons beppe Wike (l.) en tante Gelske. Se werkten doe baide as kapster in St.-Anne. Twee prachtige, jonge frôly, 't levenspâd foor hur oorlogsfrij en wiid open.

Gerard de Jong

Gelske Rienks (1928, Ouwe-Dyk) bleef alleen en wijde hur leven an 't fersorgen en helpen fan ânderen. Ons bep en Gelske bleven bêste fryndinnen. Doe't ôns bep hursels niet meer met de auto fertroude, brocht ik hur sont 2010 elke frijdegoverdâg na Gelske. 't Waar hur weeklikse 'uitje' dat niet overgaan mocht.

't Waar elke week feest. At ik an 't eand fan de overdâg bep weer ophaalde waar de weunkamer nag fol fan plesier. Hur baider gnizen echode as 't ware na, en twee paar ondeugende oochys sâgen mij an: se foelden hur betrapt, in de goeie sin fan 't woord, soa'n lol hadden se had.

'Wij hewwe soa lacht,' saai ôns bep dan, en in koor: "Wij hewwe d'r pinebúk fan!"

Ons bep sturf in 2015 en doe waar 't út met myn weekliks sjeffeuren. Oflopene novimber sturf Gelske. Ons hait en ik fonnen dat wij na de roudienst mosten. Eerlik said waar ik bang dat d'r niet feul mînsen komme souwen, op 't ôfskaid fan 'n nooit-troude frou.

Ik had 't goed mis. 't Deen bliken dat 'n prot mînsen hur in 't hart sloaten hadden. De mooie woorden fan (oud-)tantesêgers skenen 'n foor mij nij licht op hur leven. Dat ryk waar, soasjaal, optogen, sorgsem en wêrm (letterlik, soa't de oud-tantesêger memoreerde hoe't se as maisy bij Gelske in bêd slape mocht). Hur leven worde bij hur ôfskaid soa feulkleurig intekend dat myn beeld fan hur kompleter worren is. 'n 'Mooie' útfaart doet dat.

Hur tantesêger, die't bij mij in de buurt weunt, belde even foor nijjaar spontaan an om 'n sluuf met allegaar ouwe foto's út Gelske's nalatenskap te overhandigen. 't Bildtse sechy op de roukaart dat Gelske's sonnige karakter perfekt útdrukt is te mooi om hier niet te herhalen: 'Die het de rútten niet op 't noorden'.