De coronapersconferenties van het kabinet zijn aan Klaske van der Veen-Krol (92) absoluut niet besteed. Veel liever kijkt ze naar Lingo of The Bold And The Beautiful , vertelt ze in de ontmoetingsruimte tussen het zorgcentrum en de aanleunwoningen.

André Horjus

De glazen schuifdeuren in deze gang, die bezoekers van bewoners moeten scheiden, springen intussen steeds open en dicht. "Se doen wat se self wille ", gaat Klaske verder, niet doelend op de deuren, maar op politici in het algemeen. "En Rutte, dy kerel mâg ik niet. Hij gniist altyd maar wat."

In ieder geval profiteert ze wel een beetje van het versoepelde beleid. Voor het eerst sinds maanden heeft Klaske vandaag weer een afspraak met de fysiotherapeut in het zorgcentrum. "Dan sil hij myn benen weer even boetsere en dat helpt echt." De weduwe lijdt namelijk al jaren aan een zenuwaandoening: neuropathie. "’t Is of de benen fan steen binne", legt Klaske uit. "Soa swaar." En het gekke is, verklapt de bewoonster, ze kan er het weer mee voorspellen. Doen de benen zeer, dan wordt het snertweer en gaat het juist beter, dan klaart het buiten ook op.

Een paar maanden geleden moesten zij en andere bewoners al afscheid nemen van hun huisdieren, omdat die niet meer door familie of vrienden van buiten het zorgcentrum konden worden verzorgd. "Kitty, Kítty!", roept de verwarde dame. Een zorgmedewerker begeleidt haar geduldig terug naar het zorgcentrum. Even later komt directeur Atje Tadema-Postma ter plekke. "Even kike." Ze prutst wat met het bedieningspaneel van de schuifdeuren. Lichamelijk mag ze dan haar beperkingen hebben, geestelijk heeft Klaske alles nog goed op een rijtje. Dat is niet elke bewoner gegeven.

Terwijl Klaske druk aan het vertellen is, snelt een andere vrouw achter een rollator richting de schuifdeuren. "Jou motte hier blive", roept Klaske, maar daar heeft de vrouw geen enkele boodschap aan. "Flauwekul", antwoordt ze, om met een grijns van oor tot oor door de open schuifdeuren te paraderen. "Ik mot myn poes ophale. Kitty." "Dy is d’r niet meer", probeert Klaske nog. Tevergeefs. In het bezoekersdeel van de ontmoetingsruimte speurt de vrouw naar haar verloren kat.

Intussen keuvelt Klaske rustig verder. Handwerken is haar favoriete tijdverdrijf. Haken, breien en borduren. "Myn fingers binne altyd in beweging, ok as ik niks in’e hannen hew." Misschien zijn het ook wel zenuwen, denkt Klaske hardop. "De kines (ze heeft een zoon en twee dochters, red.) tikke my ok wel ’s op’e hannen. ‘Hou ’s op mîns’, sêge se dan."

Maar Klaske kan niet anders. "Eerst tien toeren braaie en dan speule", zei haar moeder altijd als Klaske thuis kwam uit school. Poncho’s, sjalen, mutsen, of spreien, Klaske draait er haar hand niet voor om. Ze is al vele jaren actief voor Stichting de Ondergrondse Kerk. Talloze minder- bedeelden in Roemenië en Albanië lopen rond in haar creaties. Soms krijgt Klaske een foto toegestuurd. "Soa’n aarm jongetsy met feul te groate skoenen, maar soa wiis met ’n sjaal en ’n muts fan mij. Dêr doen ik ’t foor."

Een bijzonder vogeltje met zwartwit verendek hipt buiten over het gras. "Dy is fast út ’n kooitsy ontsnapt", oppert Klaske. "Dat wou ik ok wel: even koiere deur Sint Anne, maar dat kin niet. Wy motte eerst ’t firus de kop indrukke." Inmiddels drentelt het baasje van Kitty ook weer voor de schuifdeuren. Die blijven dit keer hermetisch gesloten. "Atje het se dichtmaakt", zegt Klaske. "Wat ’n flauwekul", moppert de vrouw. "Doen maar even open." "Nee, niks", antwoordt Klaske resoluut. "Wy wille hier niet syk worre."